Behzad Karim Khani over de rol van Duitsland in Gaza: "Schuldgevoel maakt doof en doodt de betekenis"

De beelden tonen een man van middelbare leeftijd die 's ochtends wakker wordt, zich uitrekt en het terras op stapt. Hij gaat de tuin in, plukt wat kruiden, bakt een perziktaart en deelt die met iemand. Hij aait de honden op de bank, zet voer neer voor vogels of eekhoorns in de tuin, kijkt naar een bloem met een kop thee in zijn hand en wandelt tussen de bomen op zijn terrein. Het geheel is opgenomen op "Sunrise" van Norah Jones.

Mijn vriendin stuurde het me. En eronder schreef ze: Jij, ooit...

Ik plaats het opnieuw onder mijn verhalen. Mijn onderschrift: "Ik, de ochtend dat ik hoorde dat de krant Bild een campagne tegen mij was begonnen." En daaronder schrijf ik: "Levensdoelen."

Als een vriend mij vraagt of dat is gebeurd, antwoord ik: Nee. Ik ben niet beroemd genoeg.

De vraag is echter enigszins terecht, want Bild heeft zojuist in een typisch onzinnig artikel tweehonderd ‘culturele werkers’ aangevallen en hen onprofessioneel genoemd. Zij hebben zich in een petitie uitgesproken tegen de doden in Gaza en geëist dat er een einde komt aan de wapenleveringen aan Israël .

Bild vervult zijn interne Israël-taak

Natuurlijk heb ik ook getekend, schrijf ik aan mijn vriend. Maar pas nadat ik hoorde dat Bild had gedaan wat Bild moest doen. Want, veel mensen weten dit niet: de arbeidsovereenkomsten van Springer bevatten een zogenaamde Israëlclausule. Kort gezegd houdt dit in dat de medewerkers van de uitgeverij verplicht zijn om onbevooroordeeld te berichten over het Midden-Oosten, en het Midden-Oosten omvat alles van Afghanistan tot Neukölln. In oorlogstijd betekent de clausule ook dat de propaganda van de rechtsradicale en fascistische regering kritiekloos en gehoorzaam wordt gekopieerd. Door te tekenen, geeft elke medewerker dus een stukje van zijn of haar journalistieke waardigheid op.

Het is dan ook niet eens duidelijk of de auteur van de tekst meent wat ze schrijft, of dat ze gewoon blij is met haar baan en die graag wil behouden. Het artikel is... wat zal ik zeggen... een artikel uit de Bild-krant. Ik lees het vandaag pas om aan mijn zorgplicht te voldoen. En ik besef: de angst van de auteur voor haar baan zou in ieder geval terecht zijn. Het is een opvultekst en een tekst om gaten te vullen die, met een paar variabelen, twee keer per week in de Bild-krant lijkt te verschijnen. Een van de gaten die opgevuld moet worden, is de plaats waar de naam van de auteur voorkomt. Verder zou ChatGPT het eigenlijk beter kunnen doen. Je zou bijvoorbeeld kunnen spelen met de toon of een feitencheck kunnen doen, wat - zoals ik al zei, de Bild-krant - hier ontbreekt.

Het schandaal dat de auteur hier probeert te ontmaskeren is zo triviaal dat ik er precies zo op zou reageren als de man in de film. Ga de eekhoorns voeren. Het echte schandaal is veel groter. De olifant in de redactiekamer is: waarom waren er maar tweehonderd? En waarom pas nu?

Een Amerikaanse collega-schrijver die de petitie ook ondertekende, schrijft me: Te weinig en veel te laat. Tegenwoordig kost het weinig om dit standpunt te verdedigen. En Bild kan er ook niets aan doen. Alle ondertekenaars blijven gewoon doorleven en krijgen hun opdrachten. Niemand wordt afgezegd.

"Ooit zal iedereen hier altijd tegen zijn geweest" is de titel van het boek van Omar El Akkad. Ik antwoord mijn collega: "Ooit zal iedereen hier altijd tegen zijn geweest" is nu!

Een begraafplaats van dagen

Dan schrijf ik naar een dichter uit Gaza, Raed. Ik wissel zo nu en dan ideeën met hem uit en soms lukt het me zelfs om hem wat geld te sturen. Hij en zijn familie ontvangen ook de royalty's voor dit artikel. Terwijl ik dit doe, komt er een tweede ronde handtekeningen binnen. Er zijn nu ongeveer 360 ondertekenaars. Ik schrijf:

“Beste Raed,

mijn collega-schrijver!

Na alles wat jullie de afgelopen maanden hebben moeten doorstaan, alles wat jullie in deze uren hebben doorgemaakt, en alles wat jullie nog zullen moeten doorstaan, en alles waar de Duitsers, als samenleving en als individu, verantwoordelijk voor zijn, hebben slechts 360 mensen de afgelopen dagen een brief ondertekend om te protesteren tegen de genocide op jullie, tegen de uithongering van jullie kinderen. Een groot deel van hen heeft er tot vorige week absoluut niets over gezegd. Ik ken jullie situatie. De situatie van jullie gezin. Ik weet dat het een kwestie van dagen is. Als jullie iets te zeggen hadden, en ik mocht het publiceren, wat zou dat dan zijn?

Zijn antwoord is:

“Beste Behzad,

Tegenwoordig drukt er een zwaarte op mijn hart die ik nauwelijks kan verdragen. Ik droom er alleen maar van om veilig te zijn, om te eten te krijgen, om mijn dochters elke ochtend te zien lachen – niet om te huilen omdat ik ze geen brood kan geven.

Ik ben moe, doodmoe, gekweld door angsten die me van mijn slaap beroven. Ik leef als op een kerkhof van dagen, en ik weet niet hoe lang mijn kracht het nog zal volhouden.

Ik wil wakker worden met gelach, niet met de lege tranen van mijn dochters die de uren tellen tot ze brood hebben.

Ik verlang naar een ochtend waarop er geen honger is, waarop veiligheid niet een geleende droom is die alleen slaap mij kan schenken.

Hier staat elke nacht een doodskist, elke ochtend een vraag: Zullen we de volgende dag weer zien?

Angst verteert de laatste restjes van mijn slaap. Ik verdrink in duisternis, terwijl ik de blikken van mijn kinderen draag – zo leeg als hun bord.

Ik kan niet meer ademen op deze begraafplaats. De wereld moet zich openen – zodat wij kunnen leven, zodat zij kunnen groeien, zodat zij kunnen lachen zonder brood te vragen.

Raed"

Hij schrijft geen enkele regel over de handtekeningen, over de ondertekenaars, over Duitsland.

Ik antwoord hem:

“Wij worden niet wakker met honger, Raed.

Ons kussen heet schuldgevoel. En ik weet niet welke beter is.

Onze nacht is geen doodskist,

Het is een badkuip. En iedereen denkt dat ze hem met iets anders hebben gevuld.

Onverschilligheid. Cynisme. Idiotie. Onwetendheid. Banaliteit.

Maar het is altijd jouw schuld, Raed.

Het is altijd schuldgevoel.

Ik weet niet wat honger met je doet.

Schuldgevoel maakt in ieder geval doof. Het doodt de zintuigen en de geest.

Ik word wakker en scroll door de lichamen van de dode kinderen.

Het is mijn ritueel. Mijn ochtendgebed.

Mijn zoon is veertien en ik heb hem al duizend keer dood gezien.

Ik weet hoe zijn lichaam eruit zou zien als er geen leven meer was.

Hoe zijn ledematen eruit zouden zien, zijn gezicht.

Ik frons tussen mijn wenkbrauwen, Raed.

Ik noem het Gaza.”

Gisteren, alsof Merz alleen maar had gewacht op het verzoek van de prominente culturele figuren, heeft Duitsland de wapenexport naar Israël stopgezet .

Iemand stuurt me nog een clip. Die toont Ursula von der Leyen die een toespraak houdt. Ze wordt onderbroken door het gejoel van een pro-Palestijn of vredesactivist. En terwijl twee politieagenten hem op zijn rug draaien en arresteren, roept ze hem na dat hij geluk heeft dat hij in een land woont waar vrijheid van meningsuiting bestaat. In Rusland zou hij allang gearresteerd zijn.

En ik denk bij mezelf dat mijn regels, "Schuld maakt in ieder geval doof. Doodt de zintuigen en de geest", misschien letterlijker bedoeld zijn dan ik bedoelde.